Η ΕΕ έχει βαλτώσει. Παραγωγικά στάσιμη και (ακόμα) ενεργειακά εξαρτημένη. Η καινοτομία πνίγεται από γραφειοκρατία, άκαρπες επιδοτήσεις και ρυθμιστικά πλαίσια με καλές προθέσεις αλλά κακή εφαρμογή.

Δεν είναι παντού έτσι. Υπάρχουν ακόμη εστίες καινοτομίας — Βερολίνο, Μόναχο, Αϊντχόφεν, Ζυρίχη, Στοκχόλμη, Ταλίν (ίσως και το Λονδίνο). Εκεί παράγεται πραγματική αξία.

Η Ελλάδα, επίσης, σε ακινησία. Τουρισμός, ακίνητα και οικοδομή βαφτίζονται «ανάπτυξη». Η γραφειοκρατία, παρότι μειωμένη, εξακολουθεί να φρενάρει. Η επιχειρηματικότητα τιμωρείται — κυρίως μέσω της φορολογίας.

Ακόμα χειρότερα στα νησιά, όπου έχουμε το κλασικό μείγμα: συντηρητισμός, στασιμότητα, τοπικισμός, εσωστρέφεια, κλίκες. Το παίζουμε αυτάρκεις, ενώ εξαρτόμαστε σχεδόν αποκλειστικά από τουρισμό, οικοδομή και κονδύλια.

Κι όμως, τέτοιες νησιωτικές κοινότητες έχουν πλεονεκτήματα: γεωγραφία, φύση, εμπειρική γνώση, ανθεκτικότητα, παράδοση. Για να αξιοποιηθούν παραγωγικά, χρειάζονται κίνητρα — ώστε άνθρωποι με γνώσεις και όρεξη να θελήσουν να ξεκινήσουν κάτι καινοτόμο. Κάτι που πιθανότατα θα προκύψει μέσα από σύνθεση· έναν διάλογο ανάμεσα στη λαϊκή σοφία και τη σύγχρονη ματιά τους.

Ας γίνει πιο εύκολο να ξεκινήσει κάποιος επιχείρηση — και ας φορολογείται λιγότερο. Παράλληλα, ας επιδοτηθούν οι τομείς που μπορούν να παράγουν αξία μέσω καινοτομίας και που ταυτόχρονα θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματα ενός τέτοιου νησιού: από αγροτική τεχνολογία (agtech), μέχρι ενέργεια, μεταποίηση, πνευματική παραγωγή και logistics.